Hjálp..! Hjálp..!

Við vorum búin að heyra óljóst einhver köll úr fjarska í nokkurn tíma, án þess þó að greina orðaskil eða veita þeim sérstaka eftirtekt. Það var föstudagskvöld og þá er unga fólkið gjarnan á ferðinni í partýhug með þeim ærslum og köllum sem þeim fylgir og þeir eldri labbandi á eða frá einhverjum af þeim sex eða sjö pöbbum sem eru hérna í þorpinu.

Þó klukkan væri ekki nema rúmlega tíu, þá vorum við háttuð gömlu hjónin og lásátum hlið við hlið í holum okkar með sitthvora fartölvuna á bumbunum. Kysstumst af og til krúttlega, bæði vegna þess að við elskum hvort annað undurheitt og líka til þess að finnast við vera pínu minna paþettik en við raunverulega erum. Örfinginn dóttir mín hafði sofnað óvanalega tímanlega og sonurinn farinn í páskafrí til heitulandanna. (Íslands, Vestmannaeyja og nágrennis)

Um leið og við áttuðum okkur á því að þetta væri neyðarkall á hjálp þá þutum við að sjálfsögðu framúr, og á meðan Einsi flýtti sér í fötin þá henti ég yfir mig hvítum náttslopp og hljóp út úr húsinu þannig til fara. Handan götunnar lá eldri maður á jörðinni, alblóðugur í andliti og höndum og aðframkominn úr kulda. Hann var hríðskjálfandi en hreyfingarlaus að öðru leyti, orðinn nærri raddlaus af hrópunum auk þess sem skjálftinn og hávært glamrið í gervitönnum gerði hann illskiljanlegann. Þegar við þetta bættist auðþekktur hjá jafnvel steinþegjandi Skotum; skoski hreimurinn, þá varð maðurinn eðlilega óskiljanlegur með öllu.

Skyndilega setti ég samhengið í samhengið og það rann upp fyrir mér að slasaði maðurinn var hann Mack gamli, skoskur nágranni okkar sem Kristján minn kallar í púkaskap "hinn kærastann hennar mömmu", því ég dansaði stundum við hann gömlu dansana við niðri í þorpi.

Mack er fyllibytta og snillingur, sjaldséður alveg edrú en elskulegur alki samt. Hann er af þeirri sjaldgæfu alkategund sem manni fer ósjálfrátt að þykja vænt um í hálfgerðu ógáti og algerlega án þess að það hefði staðið til. Alltaf ljúfur og aldrei til vandræða nema þegar hann dettur, og þá er hann vanalega orðinn of fullur til að þykja æskilegur félagskapur í hópum eða röð. Rútínan er þá sú að einhver stuggar honum út og reiknar með að hann komist einhvern veginn heim fyrir galdur eða gamlan vana. Hann varð einstæðingur í hittifyrra eftir að skessan sem hann hafði búið með í tíu ár fann sér yngri og eitthvað ófyllri staðgengil og skipaði þeim gamla að hypja sig burtu og halda sér þar.

Þarna lá nú þessi gamli lífskúnstner og bóhem og starði á mig óttasleginn og illa til reika. Þrátt fyrir alvarleika augnabliksins og aðstæðnanna þá skaut upp í hugann þeim óviðeigandi skítahúmor að sennilega héldi kallinn að nú væri hann endanlega dauður og þetta hvítklædda fyrirbæri sem yfir honum krypi væri annaðhvort draugur eða engill, eða í versta falli bara ofsjónir á dánarstundinni í því tilfelli að enginn kæmi að "sækja" hann. Ég sá líka hversu feginn hann varð og létti augsýnilega þegar hann náði loksins fókus og fattaði að þetta var bara "hún Ingrid mín", eins og hann kallaði mig yfirleitt þegar hann var orðinn of fullur til að muna hvað ég hét.

Um leið og Einar kom hlaupandi á öðru hundraðinu sá ég hvar Carol hjúkka kom röltandi yfir götuna og vafði syfjulega að sér mishnepptri golftreyjunni í næturnepjunni. Carol þessi býr ásamt bónda sínum og tveimur dætrum í húsinu við hliðina á okkur og við umgöngumst af því vingjarnlega og gagnkvæma afskiptaleysi sem einkennir góðan grannskap ókunnugra. Hún lætur ekki margt raska ró sinni og ég er nokkuð viss um að kallinn hefur þurft að hnippa nokkrum sinnum duglega í hana áður en hún drattaðist niður til að aðgæta hver væri svo ónærgætinn að valda henni ónæði með neyðarópum á þessum tíma nætur.

Efir snögga skoðun úrskurðaði hjúkkan að Mack væri óbrotinn og ekki að deyja. "He´ll live", sagði hún kuldalega og mér fannst ég næstum greina vonbrigði í röddinni.  Þó gæti það hafa verið afgangurinn af ólundinni yfir að vera nörruð úr rúminu á fölskum forsendum. Ég hélt á tímabili að gamli maðurinn ætlaði að biðja hana afsökunar á að vera á lífi og lofa að bæta úr þessu fljótlega til að hún hefði ekki farið algera erindisleysu undan hlýrri sænginni.  

Bænastunur þess gamla um að hringt yrði á sjúkrabíl afgreiddi Carol sem fylleríisröfl og tók það ekki í mál. Ég áleit hinsvegar næstum mannsmorð að hringja EKKI, því andlitið á honum leit út eins og nýsaumaður blóðmörskeppur með augu. En þar sem hún var nú starfandi hjúkka á Queens Medical, þá ákvað ég að deila ekki við dómarann. Allavega ekki á meðan leik stæði.

Þar sem hjúkkan sýndi nú á sér fararsnið og taldi greinilega hlutverki sínu lokið, þá sagði ég eins mynduglega og mér var unnt að hvað sem öðru liði þá yrðum við að koma gamla manninum í hús og það undir eins, því þó að hann væri ekki lífshættulega særður þá var hann orðinn mállaus af ofkælingu. Það var líka óvenjulega kalt þetta langa föstudagskvöld og það styrndi á frostrósirnar á nýkomnum páskaliljunum.

Við Einar tókum undir sitthvorn handlegginn á honum og reyndum að lyfta honum upp á milli okkar en sá gamli var eins og slytti og hreint ótrúlega þungur. Sérstaklega mín megin. Hjúkkan gekk því undir hann með mér og lyfti kalli eins og hann væri ekki þyngri en þvottapoki. Ég fann að mér var fullkomlega ofaukið, smeygði mér undan vængnum og hljóp heim á undan til að opna húsið. Ég kveikti upp í arninum í stofunni sem þó var funheit fyrir og þar settu þau Mack niður í sófa.

Ég hef hvorki hundsvit á lækningum né hjúkrun svo ósjálfráð hugsun var einfaldlega að koma hita í hann eins og maður gerði við lömbin í sveitinni. Þar sem hann var of feitur til hægt væri að koma honum í bakarofn og of fullur til að gefa honum koníak úr teskeið, þá vætti ég viskustykki og hitaði það í örbyljuofninum nokkrar sekúntur. Vafði því svo vel gegnheitu utan um krókloppnar hendurnar á honum og setti yfir hann þykku eskimóakápunna minni sem ég var búin að verma stund á ofni.

Meðan ég bruggaði te hlúði Einar að þeim slasaða og hjúkkan tók til við að þrífa hann. Mér létti mikið þegar ég kom inn með heitan drykkinn og sá að hann var ekki líkt því eins mikið meiddur og við óttuðumst í upphafi. Kannski vissi kaldlynda Carol hvað hún söng eftir allt saman.

Gamli var nú óðum að hjarna við og hressast. Þegar mesta skjálftahrinan var liðin hjá fór maður að skilja hjá honum orð á stangli og milli þakka og afsökunarbeiðna sagðist hann hafa týnt húslyklunum og hefði ekki komist inn. Þá hafði hann ætlað að labba til sinnar fyrrverandi og biðja hana að leyfa sér að gista í sófanum, enda hafði hann ekki í önnur hús að leita. Þangað er ekki nema 5 mínútna gangur en útheimtir það samt að vera gangfær. Það var snillingurinn okkar ekki. Hann hafði samt ákveðið að reyna enda átti hann ekki marga leiki í stöðunni og kuldinn kominn niður í frostmark. En fæturnir náðu ekki nema nokkrum skrefum áður en hann datt illa á höfuðið og gat ekki staðið upp aftur. Þar hafði hann legið ósjálfbjarga í klukkutíma áætlaði hann, eða þar til við heyrðum í honum og komum honum til aðstoðar.

Undir miðnætti náði hann símasambandi við sína fyrrverandi og bað hana að sjá aumur á sér við þessar aðstæður og leyfa sér að liggja þar um nóttina. Því harðneitaði hexið eins og vænta mátti úr þeirri átt og hreytti í hann í kveðjuskyni að hún hýsti ekki útigangsmenn og myndi ekki ómaka sig við að míga á hann þó hann stæði í björtu báli. Það lá því beinast við að búa um blessaðan gamla manninn í Kristjáns herbergi þar sem hann var að heiman yfir páskana. Það var örþreyttur en óskaplega feginn og þakklátur næturgestur sem lagðist til hvílu þá nótt undir hlýrri og notalegri sænginni og bauð góða nótt með brosi sem mér fannst fallegra en allt heimsins páskaskraut.

Gleðilega páska!

Athugasemdir

[Markús frá Djúpalæk, 23.3.2008 kl. 20:13]

Jæja þá veit ég hvar ég á að detta á nefið, ætli ég mér það einhvern tíma.

[Helga Guðrún Eiríksdóttir, 23.3.2008 kl. 21:20]

Ég er svo sem ekkert óvön því að karlmenn falli kylliflatir fyrir mér en er þetta ekki full mikið af því góða? 

[Steingrímur Helgason, 23.3.2008 kl. 21:31]

Greinilega góður 'dettíngur' í þínu nágrenni fyrir 'fólk eins & mig...'

[Magnús Geir Guðmundsson, 23.3.2008 kl. 21:51]

Helga Guðrún mín, gleðilega páska og heillaósk til þín og Einars þíns fyrir manngæskuna!

Gengið á þér hækkar nú um nokkur prósent, alveg öfugt við annað gengi þessa dagana!

[Helga Guðrún Eiríksdóttir, 23.3.2008 kl. 22:03]

Ég er alltaf að sjá fleira og fleira sameiginlegt með karlmönnum og krónunni; valtir, óstöðugir, rísa, hnýga og kolfalla, léttir á bárunni, hafa á sér vafasamt orð og eru algerlega verðlausir einir og sér...

[Markús frá Djúpalæk, 25.3.2008 kl. 12:26]

Skál fyrir því