POOKALEGIR GETA ÞEIR VERIÐ

...við löggustrákana á Höfn í Hornafirði!     Horn á firði...

Sem minnir mig á eigin púkaskap heima í Vallanesi forðum. Á þeim árum voru kaupstaðakrakkar gjarnan sendir í sveit á sumrin, og ég man varla eftir sumri án þess að mitt gamla "ættaróðal" hefði nokkur stykki. Við Nonni bróðir vorum þá á líku reki og þau, með minna en árið á milli okkar og Sidda frænka, sem bættist í systkinahópinn á hverju sumri sællar minningar var 4 mánuðum eldri en ég. Saman mynduðum við eins heimaríka þrenningu og við komumst upp með.  Það varð líka kaupstaðakrökkunum örugglega til happs að við vorum ekki látin komast upp með neitt.

En það kom ekki í veg fyrir að ég næði að hrekkja þau af og til með mismikilli haugalygi. Þau vissu auðvitað fæst mun á hornum og hala þegar þau komu fyrst og okkur þótti þau fáfróð um lífið. Og ótrúlega trúgjörn. Ein kvikindislegasta lygin mín var að segja þeim að það væri kallað stangaveiði þegar mannýgu nautin næðu að veiða sér krakka með því að hlaupa hann uppi og stanga hann niður. Rétt eins og þessháttar veiðar væru frekar algengar á bænum.

Jújú, ég skammast mín smá...  

Þó að oftast yrðu þessir krakkar mínir bestu vinir, þá man ég að mér þótti oftast lítið til þeirra koma þegar þau komu. Í minningunni voru þau þá öll náföl í framan af inniveru og höfðu ógeðfelldar matarvenjur s.s. að setja sykur út á hafragrautinn og borða hrátt haframjöl með mjólk og sykri. Einstaka setti jafnvel kakó út í að auki, eins og þessi óbjóður hefði ekki verið nógu drullukökulegur fyrir.

Þau sögðu hæ og bæ í staðinn fyrir komdu sæl og vertu blessuð og handaband þeirra var máttlaust.

Okkur heimabörnum fannst þessir krakkar vera hálfgerð dekurdýr því allt var gert til að þeim þætti gaman og ekki máttu þau vinna því yfirleitt var borgað eitthvað með þeim. Við hin áttum okkar skylduverk þó ekki væru þau mörg. Helst var það að sækja og reka kýrnar kvölds og morgna og mjólka beljurnar sem voru þrjár eins og við. Stundum fengum við okkur far á beljubaki og bröltum þangað með því að nota þúfur sem hoppuhól. Við máttum það ekki og fengum skammir ef sást til okkar. Við reyndum því að láta ekki sjást til okkar.

En alltaf enduðu þessir krakkastubbar úr kaupstaðnum sem kærir vinir og leikfélagar okkar sveitakrakkanna. Heimilið varð hálf tómlegt þegar þau kvöddu í sumarlok. En svo kom nýr dagur með nýjum uppátækjum, nýjum ævintýrum...  

Best að hætta nostalgíunni áður en krakkarnir ná í nægilega öflug skotfæri til að nota gegn manni með sannfærandi rökum þegar það hentar þeim... þau geta nefnilega verið stórhættuleg. En það hafa þau úr föðurættunum auðvitað.  

 

Stóra salernismálið enn óleyst

Athugasemdir

[Magnús Geir Guðmundsson, 2.4.2008 kl. 21:42]

Gaman að lesa þetta, ættir að koma með fleiri skemmtilegar æskuminningar úr sveitinni!